Ένα ακόμη τραγικό περιστατικό, το οποίο δυστυχώς οδήγησε στο θάνατο ενός ανθρώπου, συνέβη την περασμένη εβδομάδα. Με αφορμή τη σύγκρουση οργανωμένων (σύμφωνα με το ρεπορτάζ) οπαδών άρχισαν οι αναλύσεις και αναζητήθηκαν οι υπεύθυνοι για τη σημερινή κακή κατάσταση στον αθλητισμό.
Προσωπικά αμφιβάλλω εάν η σύγκρουση της περασμένης εβδομάδας μπορεί να αποδοθεί στην κατάσταση του αθλητισμού ή εάν περισσότερο αντανακλά άλλα, δυσάρεστα κοινωνικά φαινόμενα. Πάντως ένα από τα ζητήματα που άνοιξαν είναι και η ανάμειξη ερασιτεχνικού κι επαγγελματικού αθλητισμού. Με το παρόν post θα ανοίξω, ελπίζω και με συμμετοχή δική σας, μια συζήτηση για τη μορφή του αθλητισμού, εάν και κατά πόσον δικαιολογείται να είναι υπό την επίβλεψη του κράτους, εάν θα πρέπει να διαχωρισθεί ο ερασιτεχνικός από τον επαγγελματικό αθλητισμό, πόσο ένας τέτοιος διαχωρισμός μπορεί να επηρεάσει τα φαινόμενα βίας στους αθλητικούς χώρους κ.λπ.
Αρχίζω με ένα βασικό ερώτημα: πρέπει να αντιμετωπίζουμε τον αθλητισμό αποκλειστικά σύμφωνα με το αρχαίο ρητό "νους υγιής εν σώματι υγιεί", δηλαδή την προσπάθεια για πνευματική ανύψωση μέσω της σωματικής ασκήσεως, ή και ως θέαμα, το οποίο προκαλεί πάθη (με την καλή και κακή έννοια), αλλά και συνάμα αποτελεί διασκέδαση, έναντι της οποίας μπορεί να ζητηθεί αντίτιμο; Υπάρχει έδαφος συνύπαρξης και παράλληλης λειτουργίας και των δύο αντιλήψεων;
Ξεκαθαρίζω, εν συντομία, την προσωπική μου θέση: ο αθλητισμός μπορεί να αξιοποιηθεί και με τους δύο τρόπους - μπορώ να στέλνω το παιδί μου να γυμνάζεται, ώστε να αναπτυχθεί καλύτερα σωματικά, να διδαχθεί την άμιλλα, να αναπτύξει σωματικά προσόντα και πνευματικές αρετές. Παράλληλα, δέχομαι να πληρώσω εισιτήριο (σε λογική τιμή), για να παρακολουθήσω ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι ανάμεσα σε ομάδες, που παίζουν ποδόσφαιρο κατά τρόπο που μου αρέσει (το ίδιο ισχύει και για τα άλλα αθλήματα). Αποδέχομαι, αντίστοιχα, τη δυνατότητα όσοι συμβάλλουν σ' αυτό το θέαμα, να αμείβονται αναλόγως. Δεν βλέπω γιατί το ένα να αποκλείει το άλλο.
Ωστόσο, πιστεύω ότι πρέπει να είναι ξεκάθαρο πότε έχουμε τη μία μορφή αθλητισμού (την ερασιτεχνική, την, ας την πούμε, "καθαρή"), και πότε την άλλη, τον αθλητισμό-θέαμα. Και οπωσδήποτε ότι η δεύτερη είναι διαδικασία καθαρά επιχειρηματική, όπως (θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται) η παράσταση από ένα επαγγελματικό θεατρικό θίασο ή από ένα μουσικό σύνολο. Και, ενώ στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, εφ' όσον του προσδίδουμε και παιδαγωγική αξία, να μπορεί να δικαιολογηθεί, υπό κάποιες συνθήκες, η κρατική παρέμβαση, στον επαγγελματικό το κράτος πρέπει να μένει εντελώς απ' έξω. Οι παρενέργειες της κρατικής παρέμβασης στον επαγγελματικό αθλητισμό είναι αντικείμενο για το επόμενο post. Μέχρι τότε, περιμένω τις δικές σας απόψεις για το γενικό ερώτημα.
Healing Balkan Wounds with Actual Human Rights
-
David L. Phillip's opinion piece in the New York Times is, sadly, an
exercise in unfounded generalization. His assertion that Albanians are in
favor of hu...
11 years ago
3 comments:
Εξήγησέ μας πως εννοείς ότι αθλητισμός προάγει την "πνευματική ανύψωση". Πραγματικά δεν το καταλαβαίνω. Ένα τσιτάτο των αρχαίων υμών έτσι απλά δε με πείθει. Αντίθετα μου έρχονται στο μη πνευματικά ανυψωμένο νου μου (μιας και δεν αθλούμαι) αρκετές δηλώσεις/πράξεις αθλητών μας εθνικιστικής ή σεξιστικής ή άλλης ανυψωμένης νοημοσύνης. Όπως το καταλαβαίνω εγώ ισχύει το ότι την ώρα που τρέχεις δε μπορείς και να σκέφτεσαι ταυτόχρονα, η δε κόπωση που φέρει αυτή η προσπάθεια δεν νομίζω ότι δημιουργεί κατόπιν διάθεση για βαθύς στοχασμούς, μάλλον τη διάθεση να αποβλακωθείς μπροστά στην τηλεόραση δημιουργεί.
Για τον αθλητισμό και τον πολιτισμό. Ναι καλά…
Ως φίλαθλος (και σπανιώτερα ως αθλούμενος), αυτό που εισπράττω ως αξία του αθλητισμού δεν είναι ότι με κάνει καλύτερο, αλλά η ικανοποίηση από τη συμμετοχή ή την παρακολούθηση. Υπό αυτό το πρίσμα δεν υπάρχει λόγος να επιβλέπει τίποτα το κράτος. Και χωρίς έλεγχο από το κράτος νομίζω ότι δεν χρειάζονται κανόνες και νόμοι για να διαχωρισθεί ο επαγγελματικός από τον ερασιτεχνικό αθλητισμό, αλλά είναι κάτι το οποίο θα γίνει φυσιολογικά. Αν κάποιος θέλει να διοργανώσει κάποιο αθλητικό γεγονός με σκοπό το κέρδος, τότε την απόφαση για το αν είναι ενδιαφέρον και αξίζει να γίνει, θα την πάρουν όσοι αγοράσουν εισιτήρια, προϊόντα των χορηγών, κ.λπ. Από την άλλη αν κάποιος θέλει να διοργανώσει ένα αθλητικό γεγονός για την πλάκα του, δεν χρειάζεται το Κράτος για να τον καπελώσει.
Επίσης, σε αναμονή του post για τις παρενέργειες της παρέμβασης του Κράτους στον επαγγελματικό αθλητισμό, ας αναφέρω μερικές παρενέργειες της κρατικής παρέμβασης στον ερασιτεχνικό αθλητισμό (στην Ελλάδα και αλλού). Πρώτον, οι χορηγίες προς αθλητικά σωματεία, έχουν ως αποτέλεσμα την ίδρυση σωματείων-βιτρινών, αφού είναι πολύ καλή ευκαιρία για αρπαχτές. Δεύτερον, όταν ο αθλητισμός υπηρετεί κάποιους "ιερούς" σκοπούς και κάποιες "ιερές" αξίες, τότε αξίζει τον κόπο για το Κράτος να βοηθήσει με οποιονδήποτε έντιμο ή μη τρόπο όσους αθλητές γίνονται απόστολοι αυτών των αξιών. Τρίτον, το κράτος μπαίνει στον πειρασμό (και το κάνει) να χρησιμοποιήσει τον αθλητισμό ως μέσον ιδεολογικής προπαγάνδας.
Αν θέλετε τη γνώμη μου ο επαγγελματικός αθλητισμός είναι απλά μια βιομηχανία θεάματος. Δεν προσφέρει τίποτε παραπάνω από θέαμα και μάλιστα αμφιβόλου ποιότητας. Η πραγματική χρησιμότητά του είναι ότι αποτελεί μια βιομηχανία που όπως όλες προσφέρει στην οικονομία, δημιουργεί θέσεις εργασίας κλπ. Αλλά τα μειονεκτήματα είναι πάρα πολλά, και αντισταθμίζουν τα ωφέλη με το παραπάνω - το ποδόσφαιρο είναι το όπιο των λαών. Συν τοις άλλοις ειδικά οι μικρές ομάδες είναι ιδανικοί μηχανισμοί για ξέπλυμα βρώμικού χρήματος βρώμικου χρήματος. Υποψιάζομαι ότι δυστυχώς δεν πρόκειται απλά για αρπαχτές.
Post a Comment