Θλίψη

Είχα ένα άσχημο όνειρο - όχι με την έννοια, ότι έβλεπα κάτι τρομερό να συμβαίνει σ' εμένα ή σε κάποιον δικό μου, αλλά είδα ότι ήμουν σε μια παρέα με κάποιους σπουδαστές του Ωδείου της γενιάς μου και θέλαμε να παίξουμε κάτι. Ξύπνησα και σκεφτόμουν μουσικές που είχαν γράψει οι αγαπημένοι μου Brahms και Schumann, κυρίως δε τις σονάτες για βιολί και πιάνο του πρώτου. Θα μπορέσω ποτέ να ξαναπαίξω κάποιο από αυτά τα έργα; Είναι τρομερά απαιτητικά από τεχνικής απόψεως (ακόμη και στα καλύτερά μου δυσκολευόμουν φοβερά να ανταπεξέλθω), αλλά πρέπει να βρω και βιολιστή, με τον οποίον να μπορώ να συνεννοηθώ μουσικά - άσε την ατομική μελέτη που απαιτείται, τις πρόβες κ.λπ. Στενοχωρήθηκα, επειδή συνειδητοποίησα ότι, το πιθανότερον, δεν θα ξαναπαίξω ποτέ τη μουσική δωματίου που αγαπώ.

Επιπλέον, κατάλαβα γιατί χθες ήμουν εκνευρισμένος, την ώρα που οι υπόλοιποι στην οικογένειά μου άκουγαν ρεμπέτικα τραγούδια (κυρίως του Τσιτσάνη) σε καταπληκτικές εκτελέσεις σε μια εκπομπή της ΕΡΤ-3, και, αντί να κάθομαι να ευχαριστιέμαι κι εγώ τα τραγούδια μαζί τους, δεν άντεχα να τα ακούω: πάνε οι εποχές που παίζαμε και τραγουδούσαμε, πέρασαν. Πόσο θάθελα να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτό μπορεί ν' αλλάξει!